چگونه استعدادهای خودمان را تباه می‌کنیم؟

استعدادهای ما بیش از آن‌که به دست دانشگاه، خانواده یا دولت تباه شود، به دست خودمان تباه می‌شود.

به‌جای نوشتن کتابی که رؤیایش را سر می‌پرورانیم به قرار ملاقاتی بیهوده تن می‌دهیم.

زمانی که می‌تواند صرف یادگیری عمیق دربارۀ علایقمان بشود را صرف پرسه‌زدن در موبایل و سرک کشیدن به صفحات دیگران می‌کنیم.

زمانی که می‌تواند صرف اندیشیدن به اهداف بلندمدتمان شود را به گفتگوهای صد من یه غاز جمع رفقا اختصاص می‌دهیم.

زمانی را که باید صرف عمل کنیم، پای فکر کردن تلف می‌کنیم.

بله، ما از ابتدای روز تا انتهای شب، در حال تباه کردن استعدادهای خودمان هستیم.

گزاره‌ای ساده اما بسیار مهم که می‌خواهم هر لحظه به خودم یادآوری کنم:

زمان از چیزی که تصور می‌کنیم خیلی خیلی خیلی کم‌تر است.